Zjawisko współuzależnienia pojawia się często wśród bliskich osoby uzależnionej. Alkoholizm, nadużywanie narkotyków czy zależności o podłożu behawioralnym mają wpływ nie tylko na cierpiącego z ich powodu chorego, ale również na jego partnera czy dzieci. Wyjaśniamy, kiedy takie negatywne oddziaływanie nazywane jest współuzależnieniem oraz jak pomóc członkom rodziny osoby uzależnionej.
Kogo dotyczy współuzależnienie i jak się objawia?
Pojęcie współuzależnienia stosuje się głównie w odniesieniu do małżonków lub partnerów, chociaż choroba alkoholowa i inne zależności wpływają również na pozostałych członków rodziny. Współuzależnienie rozumiane jest jako zaburzona adaptacja do trudnej sytuacji i pojawia się zazwyczaj po wielu latach życia z osobą uzależnioną. Osoby współuzależnione wykazują specyficzne, nieprawidłowe wzorce funkcjonowania. Zaliczyć do nich można próby kontrolowania uzależnionego partnera, ale również wyręczanie go w obowiązkach. Obserwuje się również usprawiedliwianie postępowania osoby dotkniętej nałogiem oraz przejmowanie pełnej odpowiedzialności za rodzinę. Najczęściej współuzależnienie skutkuje spadkiem samooceny i związanym z nim pogorszeniem stanu psychicznego.
Terapia współuzależnienia
Chorobę alkoholową oraz inne zależności chemiczne lub behawioralne można i powinno się leczyć. Podobnie jest ze współuzależnieniem, które traktowane jest jako zaburzenie przystosowania. Partnerzy i członkowie rodzin osób uzależnionych mogą skorzystać z psychoterapii grupowej lub indywidualnej. Dobrze będzie dołączyć do grupy wsparcia, której członkowie znaleźli się w podobnej sytuacji. Dzięki pomocy psychoterapeuty łatwiej będzie zrozumieć mechanizmy uzależnienia i współuzależnienia. Pozwoli ona na wprowadzenie prawidłowych zachowań, co pomoże zarówno osobie walczącej z nałogiem, jak i jej partnerowi lub partnerce.
